Za biuro w mieszkaniu niższa stawka podatku
KubaP
Użytkownik
Aby zastosować wyższą stawkę podatku, dana część budynku musi być przeznaczona wyłącznie na prowadzenie działalności gospodarczej
Wielu podatników nie wie, jaką stawką podatku od nieruchomości opodatkować mieszkanie lub dom, które poza funkcjami mieszkalnymi wykorzystywane są również do prowadzonej działalności gospodarczej.
Zobrazujmy ten problem na przykładzie rzeczoznawcy majątkowego, prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą, który jako siedzibę firmy wskazuje swoje mieszkanie. Dodatkowo część rozlicznych kosztów związanych z mieszkaniem wlicza proporcjonalnie do kosztów uzyskania przychodu.
Analiza przepisów ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 95, poz. 613 z późn. zm.) nie daje jednoznacznej odpowiedzi. Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 tej ustawy opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają m.in. budynki i ich części. Podstawę opodatkowania stanowi powierzchnia użytkowa (p.u.) danego budynku lub mieszkania (art. 4 ust. 1 pkt 2). Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 rada gminy w drodze uchwały określa wysokość stawek podatku od nieruchomości, z tym że stawki nie mogą przekroczyć dla budynków i budowli przeznaczonych na cele:
a) mieszkalne – 0,67 zł od 1 mkw. p.u.,
b) związane z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej – 21,05 zł od 1 mkw. p.u.
Stawka podatku od powierzchni budynków przeznaczonych na działalność gospodarczą jest wielokrotnie wyższa niż stawka za powierzchnię mieszkalną. W związku z tym prawidłowe określenie stawki podatku od nieruchomości jest kwestią niezwykle istotną. Podatnicy, którzy dokonają błędnej klasyfikacji, z jednej strony mogą dokonywać niepotrzebnych nadpłat podatku, z drugiej może zajść sytuacja odwrotna – konieczne będzie pokrycie niedopłaty podatku na rzecz gminy z odsetkami za zwłokę.
Ze względu na niejasność ustawy lokalne organy podatkowe (w przypadku podatku od nieruchomości: wójtowie, burmistrzowie lub prezydenci miast) mogą się starać opodatkowywać powierzchnię mieszkalną wykorzystywaną również na cele działalności gospodarczej według wyższych stawek, (np. interpretacja wójta gminy Bielice nr Fn. 3110/1/06). Zgodnie z nią dany budynek (lub jego część) będący w posiadaniu podmiotu gospodarczego i niemający funkcji mieszkalnej jest związany z prowadzeniem działalności gospodarczej i w związku z tym powinien być opodatkowany według stawek najwyższych, bez względu na to, czy jest on efektywnie wykorzystywany do prowadzenia tej działalności, czy też stoi pusty. Organ podatkowy nie wskazał jednak, jak należy dokonać rozdziału powierzchni przeznaczonych na funkcje mieszkalne i związane z działalnością gospodarczą oraz jak postępować w sutuacji, gdy tych powierzchni nie da się w sposób jednoznaczny rozdzielić. Ustawa także nie przewiduje żadnych przepisów pozwalających dokonać powyższego rozdzielenia.
Odmienny pogląd zaprezentował w interpretacji indywidualnej z 3 sierpnia 2008 r. prezydent miasta Łodzi (nr IIIRF31100/1/02/07). Zgodnie z nią zwrot „zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej” oznacza, że budynek mieszkalny lub jego część musi być faktycznie zajęty na działalność gospodarczą, nie wystarczy więc to, że jest on związany z działalnością gospodarczą, gdyż znajduje się w posiadaniu przedsiębiorcy. Jeżeli zatem lokal mieszkalny lub jego część został zajęty na prowadzenie działalności, ale powierzchnie zajmowane na jej prowadzenie służą jednocześnie celom mieszkalnym, to będą one korzystały z niższej stawki podatku, tj. jak dla budynków mieszkalnych.
Podobnie uznał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 11 sierpnia 1992 r. (sygn. akt SA/Wr 650/92), zgodnie z którym aby opodatkować część lokalu mieszkalnego lub budynku według wyższej stawki podatku, niezbędne jest przeznaczenie jej wyłącznie na cele związane z działalnością gospodarczą.
Reasumując, gdy dany lokal lub budynek, chociażby częściowo, pełni funkcje mieszane (tj. zarówno mieszkalne, jak i związane z działalnością gospodarczą), należy stosować stawkę jak dla lokalu lub budynku przeznaczonego na cele mieszkalne.
Stanowisko prezydenta Łodzi wydaje się w pełni uzasadnione. Przeciwna interpretacja prowadziłaby do zwiększenia obciążeń fiskalnych podatników. Warto też wskazać, iż niejasności w wysoce ingerencyjnych dziedzinach prawa, do których bez wątpienia należą przepisy prawa podatkowego, należy interpretować na korzyść podatników.
Na koniec warto zwrócić uwagę ustawodawcy, iż najlepszym rozwiązaniem przedstawionej kwestii byłoby zawarcie właściwej definicji w ustawie, która miałaby charakter doprecyzowujący. Pozwoliłoby to na uniknięcie w przyszłości wątpliwości i kontrowersji.
Reasumując, aby zastosować wyższą stawkę podatku, dana część budynku musi być przeznaczona wyłącznie na prowadzenie działalności gospodarczej, np. w domu jednorodzinnym dolne piętro wykorzystywane jest na biuro lub sklep, natomiast pomieszczenia na piętrze spełniają funkcje mieszkalne.
Źródło: http://edgp.gazetaprawna.pl/index.php?act=mprasa&sub=page&id=59330&page=170835
Wielu podatników nie wie, jaką stawką podatku od nieruchomości opodatkować mieszkanie lub dom, które poza funkcjami mieszkalnymi wykorzystywane są również do prowadzonej działalności gospodarczej.
Zobrazujmy ten problem na przykładzie rzeczoznawcy majątkowego, prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą, który jako siedzibę firmy wskazuje swoje mieszkanie. Dodatkowo część rozlicznych kosztów związanych z mieszkaniem wlicza proporcjonalnie do kosztów uzyskania przychodu.
Analiza przepisów ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 95, poz. 613 z późn. zm.) nie daje jednoznacznej odpowiedzi. Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 tej ustawy opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają m.in. budynki i ich części. Podstawę opodatkowania stanowi powierzchnia użytkowa (p.u.) danego budynku lub mieszkania (art. 4 ust. 1 pkt 2). Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 rada gminy w drodze uchwały określa wysokość stawek podatku od nieruchomości, z tym że stawki nie mogą przekroczyć dla budynków i budowli przeznaczonych na cele:
a) mieszkalne – 0,67 zł od 1 mkw. p.u.,
b) związane z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej – 21,05 zł od 1 mkw. p.u.
Stawka podatku od powierzchni budynków przeznaczonych na działalność gospodarczą jest wielokrotnie wyższa niż stawka za powierzchnię mieszkalną. W związku z tym prawidłowe określenie stawki podatku od nieruchomości jest kwestią niezwykle istotną. Podatnicy, którzy dokonają błędnej klasyfikacji, z jednej strony mogą dokonywać niepotrzebnych nadpłat podatku, z drugiej może zajść sytuacja odwrotna – konieczne będzie pokrycie niedopłaty podatku na rzecz gminy z odsetkami za zwłokę.
Ze względu na niejasność ustawy lokalne organy podatkowe (w przypadku podatku od nieruchomości: wójtowie, burmistrzowie lub prezydenci miast) mogą się starać opodatkowywać powierzchnię mieszkalną wykorzystywaną również na cele działalności gospodarczej według wyższych stawek, (np. interpretacja wójta gminy Bielice nr Fn. 3110/1/06). Zgodnie z nią dany budynek (lub jego część) będący w posiadaniu podmiotu gospodarczego i niemający funkcji mieszkalnej jest związany z prowadzeniem działalności gospodarczej i w związku z tym powinien być opodatkowany według stawek najwyższych, bez względu na to, czy jest on efektywnie wykorzystywany do prowadzenia tej działalności, czy też stoi pusty. Organ podatkowy nie wskazał jednak, jak należy dokonać rozdziału powierzchni przeznaczonych na funkcje mieszkalne i związane z działalnością gospodarczą oraz jak postępować w sutuacji, gdy tych powierzchni nie da się w sposób jednoznaczny rozdzielić. Ustawa także nie przewiduje żadnych przepisów pozwalających dokonać powyższego rozdzielenia.
Odmienny pogląd zaprezentował w interpretacji indywidualnej z 3 sierpnia 2008 r. prezydent miasta Łodzi (nr IIIRF31100/1/02/07). Zgodnie z nią zwrot „zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej” oznacza, że budynek mieszkalny lub jego część musi być faktycznie zajęty na działalność gospodarczą, nie wystarczy więc to, że jest on związany z działalnością gospodarczą, gdyż znajduje się w posiadaniu przedsiębiorcy. Jeżeli zatem lokal mieszkalny lub jego część został zajęty na prowadzenie działalności, ale powierzchnie zajmowane na jej prowadzenie służą jednocześnie celom mieszkalnym, to będą one korzystały z niższej stawki podatku, tj. jak dla budynków mieszkalnych.
Podobnie uznał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 11 sierpnia 1992 r. (sygn. akt SA/Wr 650/92), zgodnie z którym aby opodatkować część lokalu mieszkalnego lub budynku według wyższej stawki podatku, niezbędne jest przeznaczenie jej wyłącznie na cele związane z działalnością gospodarczą.
Reasumując, gdy dany lokal lub budynek, chociażby częściowo, pełni funkcje mieszane (tj. zarówno mieszkalne, jak i związane z działalnością gospodarczą), należy stosować stawkę jak dla lokalu lub budynku przeznaczonego na cele mieszkalne.
Stanowisko prezydenta Łodzi wydaje się w pełni uzasadnione. Przeciwna interpretacja prowadziłaby do zwiększenia obciążeń fiskalnych podatników. Warto też wskazać, iż niejasności w wysoce ingerencyjnych dziedzinach prawa, do których bez wątpienia należą przepisy prawa podatkowego, należy interpretować na korzyść podatników.
Na koniec warto zwrócić uwagę ustawodawcy, iż najlepszym rozwiązaniem przedstawionej kwestii byłoby zawarcie właściwej definicji w ustawie, która miałaby charakter doprecyzowujący. Pozwoliłoby to na uniknięcie w przyszłości wątpliwości i kontrowersji.
Reasumując, aby zastosować wyższą stawkę podatku, dana część budynku musi być przeznaczona wyłącznie na prowadzenie działalności gospodarczej, np. w domu jednorodzinnym dolne piętro wykorzystywane jest na biuro lub sklep, natomiast pomieszczenia na piętrze spełniają funkcje mieszkalne.
Źródło: http://edgp.gazetaprawna.pl/index.php?act=mprasa&sub=page&id=59330&page=170835
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.